Πάθος - Annie Ernaux

Πάντα αναρωτιόμουν αν είναι εύκολο ή δύσκολο να γράψει κανείς για τη ζωή του… Είναι αντικειμενικές οι αυτοβιογραφίες; Είναι ωραιοποιημένες; Είναι «αλλοιωμένες»; Πολλές φορές ο οργανισμός μας έχει αυτήν την άμυνα που σε κάνει να ξεχνάς όσα σε πόνεσαν και σε πλήγωσαν… Και από την άλλη, γράφεις για σε διαβάσουν; Γράφεις για να τα βγάλεις από μέσα σου; Ή επειδή θέλεις ο κόσμος να ταυτιστεί μαζί σου; 

 

Την Annie Ernaux την αγαπώ, και θεωρώ περιττό να πω ποσό απόλαυσα για μια ακόμη φορά και αυτό το βιβλίο της. Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως είναι μια γυναίκα με τόλμη. Όχι επειδή έχει ζήσει τα όσα έχει ζήσει, αλλά επειδή τα μοιράζεται με εμάς με έναν δικό της τρόπο. Πολλές φορές νιώθω ότι γράφει κάνοντας μια μορφή ψυχοθεραπείας. Μέσα σε κάθε της βιβλίο- γεγονός της ζωής της- υπάρχουν και τα υπόλοιπα. Και μπορεί να μην ταυτίζομαι σε πολλά, να μην έχουμε κοινές εμπειρίες, να μην μπορώ να πω «α, να Κοιτα, δεν είμαι μόνη», όμως με κάνει να σκέφτομαι πιο βαθιά, πιο εσωτερικά και να προσπαθώ να δουλεύω τον εαυτό μου, να ανατρέχω σε δικά μου τραύματα και να γράφω για αυτά νιώθοντας λύτρωση. Πάντως σε αυτό το βιβλίο απάντησε σε πολλά από τα ερωτήματα μου! 

Δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστός τίτλος από αυτόν. Πάθος. Η δυναμική Ernaux, γίνεται έρμαιο ενός πάθους - ούτε έρωτα, ούτε αγάπης - και εμείς παρακολουθούμε την άνοδο και την πτώση, το άναμμα και το σβήσιμο. Δεν ξέρω εάν έχω ζήσει ποτέ κάτι αντίστοιχο - αν και στα 18 έπαιρνα όρκο για κάτι τέτοιο 😂- ούτε θα ήθελα κιόλας! Είναι από αυτά τα πάθη που σε κάνουν να χάνεις τον εαυτό σου, τον κόσμο γύρω σου και φυσικά τη λογική! Όμως, όπως ξαφνικά και δυνατά έρχεται, κάποια στιγμή το…τσαφ αντιστρέφεται και σβήνει! Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις… Και εκει έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να σου πει αν άξιζε! 

Παραθέτω κάποια αγαπημένα μου αποσπάσματα: 

Σκέφτηκα ότι και η γραφή θα έπρεπε να κάνει ακριβώς αυτό, ν’ αναπαράγει το αίσθημα που προκαλεί και η σκηνή της σεξουαλικής πράξης, το αίσθημα αγωνίας και κατάπληξης, μια αναστολή της ηθικής καταδίκης.

Είναι λάθος λοιπόν να εξομοιώνουμε κάποιον που γράφει για τη ζωή του με έναν επιδειξιομανή, εφόσον ο τελευταίος έχει μία και μόνη επιθυμία: να δείχνετε και να τον βλέπουν την ίδια ακριβώς στιγμή.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως ο λόγος που γράφω είναι για να μάθω αν οι άλλοι άνθρωποι έχουν κάνει ή νιώσει τα ίδια πράγματα ή, αν όχι, κατά πόσον θεωρούν ένα τέτοιο βίωμα φυσιολογικό. Ίσως και να ευχόμουν να ζήσουν και αυτοί με τη σειρά τους τις ιδές ακριβώς συγκινήσεις, λησμονώντας πως διάβασαν για αυτές κάπου κάποτε. 

Ανακάλυψα αυτό για το οποίο είμαστε ικανοί, δηλαδή για τα πάντα : θεσπέσιους ή θανάσιμους πόθους, απουσία αξιοπρέπειας, πεποιθήσεις και συμπεριφορές τις οποίες έβρισκα παράδοξες στους άλλους μέχρις ότου και εγώ η ίδια τις ασπάστηκα. Εν άγνοια του, μ’ έφερε πιο κοντά στον κόσμο.