Ένας πολύ γλυκός θάνατος - Simone De Beauvoir

Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να γράψω για αυτό το βιβλίο. Θέλω να βγάλω από μέσα μου πολλά, αλλά από την άλλη καμία φορά κολλάει το στόμα - ή το χέρι στην προκειμένη περίπτωση! Σε αυτό το αυτοβιογραφικό βιβλίο η Simone De Beauvoir μας γράφει αναλυτικά για τις τελευταίες στιγμές της ζωής της μητέρας της, από τη στιγμή που μπαίνει στο νοσοκομείο, μέχρι και την κηδεία της. Μέσα από αυτό το σύντομο ταξίδι καταφέρνει να μας μιλήσει για αυτήν, για την μεταξύ τους σχέση, αλλά και για το πως την τελευταία στιγμή όλα αλλάζουν και όλα συγχωρούνται. 

Η σχέση μητέρας- κόρης είναι πάντα ιδιαίτερη. Για αυτό το λόγο θεωρώ ότι τα αυτοβιογραφικά βιβλία που θίγουν αυτό το θέμα είναι πάντα ψυχοθεραπευτικά, όχι μόνο για τον συγγραφέα, αλλά και για τον αναγνώστη. Όσον αφορά το βιβλίο, πιστεύω πως είναι περιττό να αναφέρω το ότι από τη σελίδα 75 και μετά πλάνταξα στο κλάμα. Ο χαμός ενός ανθρώπου - ενός δικού σου ανθρώπου - πάντα θα πονάει - και κανείς δε θα είναι έτοιμος να το διαχειριστεί ακόμη και αν το γνωρίζει, ακόμη και αν το περιμένει, και σίγουρα πονάει να βλέπεις έναν δικό σου άνθρωπο να «εξαφανίζεται» μέρα με τη μέρα. 

Δε θα πω κάτι παραπάνω, για να μην πέσω και εγώ και άλλο! Στα δικά μας τώρα, ήταν το πρώτο βιβλίο της Beauvoir που διάβασα. Χάρηκα που διάβασα αυτό το βιβλίο - όσο και αν με πόνεσε- από την άποψη του ότι ήταν αυτοβιογραφικό και έτσι μπόρεσα να διαβάσω κάτι από τη δίκη της ζωή. Επίσης, βρήκα επιρροές της Ernaux από το έργο της Beauvoir, και ξέρετε ποσό αγαπώ την πρώτη, άρα αγάπησα και τη δεύτερη ! 

Επόμενος προορισμός το Δεύτερο Φύλο ! Και όχι άλλο βιβλίο με κλάμα, τουλάχιστον για τα επόμενα δυο αναγνώσματα ! (Ε, τόσο θα αντέξω! Την ξέρετε  την λόξα μου!)