Πως φιλιούνται οι αχινοί - Αλεξάνδρα Κ.

Αυτό το βιβλίο με παίδεψε πολύ. Με παίδεψε για πολλούς και διάφορους λόγους. Ίσως αν είχε επικρατήσει το αρχικό συναίσθημα, θα έλεγα οκ δεν μου άρεσε και όλα καλά! Όμως δεν μπορώ να το πω με σιγουριά αυτό. Και αυτό γιατί υπήρχαν σημεία και  αποσπάσματα που όχι μόνο μου άρεσαν, αλλά τα λάτρεψα. Ήταν λίγα. Ήταν όμως αρκετά για να με διχάσουν. 

Παρακολουθούμε τη ζωή πέντε ενηλίκων ένα καλοκαίρι στο Παγκράτι. Αστικό τοπίο, και ζωές με προβλήματα. Άλλες φορές πιο αληθοφανή άλλες όχι. Στην αρχή δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποιος είναι ποιος και πως συνδέονται οι ήρωες μεταξύ τους. Τα κεφαλαία μεγάλα - αυτό δεν ήταν κακό - τα σημεία στίξης ελάχιστα - κάπου μου άρεσε , κάπου με κούραζε… Διάβαζα , διάβαζα και δεν μπορούσα να καταλάβω, ποιος είναι τι και τι κάνει στη ζωή του. Όμως, μέσα σε όλο αυτό διάβαζα ανά διαστήματα κάποια αποσπάσματα του βιβλίου με τα οποία είτε συμφωνούσα πολύ, είτε προβληματιζόμουν, είτε απλά μου άρεσαν τόσο που δεν τα χόρταινα με μια ανάγνωση. Έτσι , κάθε φορά που έλεγα πως θα το κλείσω και θα το αφήσω στην άκρη, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, εξαφανίζονταν κάποιες μαγικές λέξεις που με κρατούσαν εκεί. 

Όσον αφορά τους ήρωες δεν μπόρεσα να δω κάποια εξέλιξη ούτε στους χαρακτήρες τους ούτε και στις ζωές τους. Δεν ξέρω βέβαια αν ήταν και ο σκοπός αυτός. Πιστεύω πως οι ήρωες και τα δράματα τους ήταν απλά το μέσο για να γράψει για όλα τα υπόλοιπα.  

Όμως , υπάρχουν και πολλά αποσπάσματα που έχω σημειώσει, που έχω αποθηκεύσει , που διάβασα ξανά και ξανά. Σε κάποια σημεία ταυτίστηκα. Σε αλλά γέλασα πολύ με την ειρωνία της συγγραφέα και τον τρόπο που παρουσιάζει και καυτηριάζει την κοινωνία μας και τις σχέσεις των ανθρώπων. Βρήκα πολύ έξυπνο το χιούμορ της - αρκετά μαύρο και καλά κρυμμένο!   

Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν η έντονη αντίθεση του λόγου. Μπορεί μέσα

στην ίδια παράγραφο να έγραφε με πολύ ωραίες και λυρικές λέξεις και μετά από λίγο με αργκό και βρισιές. Μου άρεσε αυτό το παιχνίδι. Από την άλλη, σε πολλά σημεία ο λόγος ήταν χαοτικός. Σαν να έγραφε ασταμάτητα για όσα την απασχολούσαν, ακόμα και αν δεν έβγαινε νόημα.

Αν κάτι σίγουρα μου έμεινε από αυτό το βιβλίο και θα το θυμάμαι για πολύ καιρό, είναι ο διάλογος για το πως φιλιούνται οι αχινοί, που για εμένα ήταν το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου. 

Ήταν ένα βιβλίο με έντονες αντιθέσεις. Εκεί που έλεγα να το αφήσω εκεί με άφηνε ενθουσιασμένη! Και πάλι από την αρχή! Δεν ξέρω αν μου άρεσε. Δεν ξέρω εάν δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω και εάν θέλω να αποφασίσω! Είμαι η Χαρά και είμαι καλά! 😂