Παγωμένα Πέλματα - Βαγγέλης Μπέκας

 Είχα αρκετό καιρό να διαβάσω ένα αστυνομικό βιβλίο,  και τώρα που έπιασα ξανά στα χέρια μου ένα, κατάλαβα ποσό πολύ μου είχε λείψει! Αυτή τη φορά, στα χέρια μου έπεσε ένα βιβλίο του Βαγγέλη Μπέκα, το πρώτο του που διαβάζω και σίγουρα όχι το τελευταίο, με τίτλο «Παγωμένα πέλματα». Μια πολυεπίπεδη ιστορία που εκτός από το μυστήριο και την αγωνία αναφέρεται και σε πολλά κοινωνικά ζητήματα. 

Η Σοφία Μήτση είναι μια νεαρή υπαστυνόμος, όπου έπειτα από έναν χωρισμό κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της, αφού παράλληλα παίρνει μετάθεση στο τμήμα Ανθρωποκτονιών. Εκεί όμως έρχεται αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα, αφού θα συναντήσει πολλές δυσκολίες και εμπόδια , με μεγαλύτερο τη συμπεριφορά του προϊστάμενου της - έναν από τους πιο αληθοφανείς και εκνευριστικούς χαρακτήρες του βιβλίου ! Παράλληλα, έρχεται το πρώτο πτώμα, θάνατος που μοιάζει με αυτοκτονία. Και δε θα είναι μόνο μια… Σύντομα η αστυνομία θα καταλάβει πως αυτές οι αυτοκτονίες είναι σκηνοθετημένες και πως το πράγμα είναι πιο περίπλοκο από όσο μοιάζει. Φυσικά, έχουμε και έναν ακόμη βασικό χαρακτήρα, τον πρώην δημοσιογράφο και πλέον ιδιωτικό ερευνητή Θωμά Δήμου, ο οποίος μπλέκεται με διάφορους τρόπους στην υπόθεση, ενώ και και για τη ζωή και το περιβάλλον του ίδιου , τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται ! 

Απόλαυσα πολύ την ανάγνωση αυτού του βιβλίου , και αυτό γιατί είχε μέσα μπόλικη «νύχτα» με πολλές σημασίες. Ανατροπές και αποκαλύψεις , ενώ τα κοινωνικά θέματα ήταν πολλά και δοσμένα χωρίς καθόλου ωραιοποίηση , αντιθέτως με αρκετό ρεαλισμό - σε σημείο που κατά διαστήματα ενοχλούμουν. Η ιεραρχία και ο σεξισμός - εργασιακός και μη , είναι από τα βασικά κομμάτια του βιβλίου , που όμως είναι κομμάτι της ιστορίας, χωρίς να είναι διδακτικά. Μου άρεσε πολύ η γρήγορη αφήγηση, τα μικρά και εναλλασσόμενα κεφαλαία - τα περισσότερα ήταν εναλλάξ από την μεριά μια της Σοφίας και μια του Θωμά, και μάλιστα σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση , που την προτιμώ ! Βέβαια υπήρχαν και κεφαλαία που αναφέρονταν σε δευτερεύοντες αλλά κομβικούς χαρακτήρες και έδιναν ακόμη μεγαλύτερη ζωντάνια.   Επίσης μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον όποιον «πρωταγωνίστησε» ο τόπος, η Αθήνα και ο Πειραιάς και φυσικά η νύχτα. 

Γενικότερα πιστεύω ότι τα αστυνομικά βιβλία αντικατοπτρίζουν την κάθε εποχή στην οποία αναφέρονται , για αυτό και «πρέπει» να έχουν κοινωνικές αναφορές, χωρίς όμως να ξεφεύγουν από το βασικό τους σκοπό, αυτό του στησίματος του εγκλήματος, των αποκαλύψεων και των ανατροπών. Τα «Παγωμένα πέλματα» ήταν ένα τέτοιο βιβλίο, με κάτι από νουάρ, μια πολύ καλοστημένη ιστορία και ένα βιβλίο που σίγουρα δεν ξεχνάς εύκολα αφότου το κλείσεις !