Kristin Hannah - Ένα Αστέρι τη Νύχτα

Όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν ότι έχω μια μικρή παραξενιά! Μου αρέσει πολύ να διαβάζω βιβλία και να κλαίω! Ίσως επειδή με αυτόν τον τρόπο, βρίσκω απλά μια ευκαιρία να κλαίω και για τα δικά μου; Να ξεσπάω βρε αδερφέ; Δεν ξέρω! Πάντως όσο και να με τσακίζει... κατά βάθος μου αρέσει... Είναι λυτρωτικό, απελευθερωτικό, και ναι, είναι και λίγο ψυχοπλακωτικό, αλλά τι να κάνουμε! Η καλή μου ''φίλη'' Kristin Hanah είναι πάντα εκεί για εμένα, όποτε τη χρειάζομαι για να βγάλω και εγώ το απωθημένο μου, και να κλάψω ήσυχα και ωραία στη γωνίτσα μου, και ποτέ δε με έχει απογητεύσει σε αυτό. έτσι και αυτή τη φορά, στάθηκε δίπλα μου με το ''Ένα αστέρι τη νύχτα'', που αποτελεί τη συνέχεια από τις ''Πυγολαμπίδες'', ένα βιβλίο που αγάπησα βαθιά!

Σημ! Όσοι δεν έχετε διαβάσει τις ''Πυγολαμπίδες'' :

1ον πάρτε πέντε πακέτα χαρτομάντιλα και το βιβλίο και διαβάστε το 

και

2ον μην διαβάσετε αυτό το post!

Καλέ μην το διαβάζετε σας λέω! Έχει μεγάλο spoiler!

Εγώ πάντως σας προειδοποίησα! όχι, να μην λέτε!

Αφού λοιπόν στο προηγούμενο βιβλίο, η αγαπητή μας Κέιτ έφυγε - πραγματικά έριξα τόσο κλάμα που ακόμη θυμάμαι πως είχα χαλάσει τις διακοπές μου από τη στεναχώρια, η υπόλοιπη οικογένεια προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, και να κάνει μια νέα αρχή. Φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει η Τάλι, που - και- αυτή τη φορά βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, και η οποία βρίσκεται εκεί συνεχίζοντας να κάνει λάθος επιλογές που έχουν συνέπειες για όλους!

Κάπου εδώ θα ήθελα να πω ότι εγώ δεν είμαι φαν της Τάλι! Δεν τη συμπάθησα, σε αντίθεση με την Κέιτ, που την αγάπησα βαθιά. Θεωρώ ότι πάντα προσπαθούσε να είναι το επίκεντρο της προσοχής, ενώ πάντα πλήγωνε τους γύρω της, χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες, και χρησιμοποιούσε πάντα το πρόσχημα της πληγωμένης. Έτσι, πιστεύω ότι σε αυτό το βιβλίο η συγγραφέας ήθελε να αλλάξει λίγο τη γνώμη για την Τάλι - μιας και φαντάζομαι ότι πολλοί θα αισθάνθηκαν το ίδιο, παρόλο που από τις συζητήσεις που έχω κάνει δεν το είδαν όλοι έτσι! Για αυτόν το λόγο, έχουμε μια πληγωμένη Τάλι, εύθραστη, αδύναμη και κάπως ''αποτυχημένη''. Όμως, εγώ ακόμα και σε αυτήν την κατάσταση, δεν μπόρεσα να τη συγχωρήσω 100%, και θεωρώ πως στο τέλος πάλι έγινε το δικό της! Εντάξει, κάπως την νοιάστηκα λίγο, δεν μπορώ να πω, αλλά μέχρι εκεί!

Στο βιβλίο λοιπόν αυτό, η Τάλι παθαίνει ένα ατύχημα, και εκεί , όσο είναι στο νοσοκομείο, συνομιλεί με την αγαπημένη της / μας/ μου Κέιτ! Αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ, γιατί δεν θα μπορούσα να διαβάζω το βιβλίο χωρίς αυτήν- αφού σας είπα την αγαπησα! Εκεί ήταν και τα κομμάτια του βιβλίου που με άγγιξαν και περισσότερο. Η αγωνία για τα παιδιά της, για το αν θα τη θυμούνται με τσάκιζε κάθε φορά... 

Ακόμη, το βιβλίο στέκεται σε ένα μεγάλο μέρος, στην κόρη της Κέιτ, η οποία βρίσκεται σε μια ευάλωτη ηλικία, και ο χαμός της μητέρας της, την επηρεάζει με έναν διαφορετικό και λίγο άσχημο τρόπο. Προσωπικά, δεν το βρήκα τραβηγμένο, και πιστεύω πως είναι μια εξέλιξη που θα μπορούσε να έχει συμβέι και στην πραγματικότητα. Η Τάλι, για μια ακομη φορά μπλέχτηκε - με τον χειρότερο κατά τη γνώμη μου τρόπο!!!- και έτσι, σε ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου διαβάζουμε πως η μικρή έφυγε μακριά από τον πατέρα της, και πως έμπλεξε σε μια λάθος και καταστροφική σχέση. Μου άρεσε που είδαμε και αυτό το κομμάτι, γιατί είμαι σίγουρη πως σε μια τέτοια περίπτωση, ο κάθε ένας διαχειρίζεται το πένθος με διαφορετικό τρόπο, και σίγουρα μια κόρη που έχει χάσει την μητέρα της - με την οποία όσο ήταν στη ζωή είχαν κάποιες ''κόντρες'' - έχει πολύ μεγάλες συναισθηματικές ανάγκες. Ακόμη, βλέπουμε πως - στη συγκεκριμένη περίπτωση - η Κέιτ ήταν ο συνδετικός κρίκος της οικογένειας.

Ο άντρας της, μια ακόμη τραγική φιγούρα, προσπαθεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να κρατήσει την οικογένεια ζωντανή, και να μην ξεχάσει την αγαπημένη του σύζυγο. Όταν έφυγε και η κόρη του από το πλευρό του, πραγματικά τον λυπήθηκα. 

Ένα ακόμη κομμάτι στο οποίο στάθηκε το βιβλίο, είναι οι σχέσεις της Τάλι, με τη μητέρα της, Ντόροθι, που όπως γνωρίζουμε από το προηγούμενο βιβλίο, δεν ήταν και οι καλύτερες, αφού η μητέρα της την εγκατέλειψε από πολύ μικρή ηλικία. Όμως, οι συγκυρίες ήρθαν με τέτοιον τρόπο, που η Ντόροθι ακόμη και τόσα χρόνια μετά, αποφάσισε να βρει ξανά την κόρη που άφηνε για χρόνια, και να φτιάξουν τους δεσμούς τους. Η ιστορία της Ντόροθι ήταν έκπληξη για εμένα, αφού δεν περίμενα ότι είχαν συμβεί όλα αυτά στη ζωή της!

Σε γενικές γραμμές, ήταν ένα βιβλίο που απόλαυσα, αλλά μου άφησε μια γλυκόπικρη αίσθηση, αφού τώρα ξέρω πια πως αποχαιρέτησα τις δύο αυτές φίλες για πάντα! Και ξέρετε, τόση ώρα κάθομαι και γράφω για δύο ''φανταστικές'' γυναίκες, που όμως για εμένα είναι τόσο ''αληθινές'' και τόσο ''ζωντανές'', που με το που έκλεισα το βιβλίο, νιώθω ότι έκλεισε και ένας κύκλος! Και στο βιβλίο, όπως και στη ζωή, υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάς και δένεσαι μαζί τους, και άλλοι που αντιπαθείς γιατί νιώθεις ότι πληγώνουν αυτούς που βρίσκονται στην πρώτη κατηγορία! Υπάρχουν ήρωες που σε αγγίζουν και τους νιώθεις φίλους σου, ή βρίσκεις δικά σου κομμάτια μέσα σε αυτούς. Αυτή είναι η μαγεία των βιβλίων, και αυτή είναι η μαγεία ενός συγγραφέα! Στο συγκεκριμένο βιβλίο για να είμαι ειλικρινής , δεν έκλαψα τόσο, όσο στις Πυγολαμπίδες, αλλά ναι, το κλάμα μου το ευχαριστήθηκα δεν έχω παράπονο! Και έτσι η ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου εκπλήρωσε το σκοπό του με επιτυχία! 

Αντίο Τάλι - είχες την ευκαιρία να σε συμπαθήσω κάποιες στιγμές, μην έχεις παράπονο - θα μπορούσες και καλύτερα! Αντίο Κειτ, θα σε αγαπώ και θα σε νοιάζομαι για πάντα! 

Και κάπου εκεί, ακούγεται το Dancing Queen! (όποιοι έχουν διαβάσει ξέρουν!)