Η αφηγήτρια ταινιών - Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ

Είναι μαγικό πως μπορούν να συνδυαστούν δύο τέχνες μαζί, και να δώσουν ένα άρτιο αποτέλεσμα. Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος, οι λέξεις και οι εικόνες, στο διαφορετικά στοιχεία που συνυπάρχουν αρμονικά σε αυτό το διήγημα του Λετελιέρ που μας ταξιδεύει στην μεταπολεμική Χιλή. 

Μια μονογονεϊκή οικογένεια , έπειτα από την εγκατάλειψη της μητέρας προσπαθεί να τα φέρει πέρα στο χωριό .Ο πατέρας δεν μπορεί να δουλέψει, έπειτα από ένα ατύχημα , ενώ τα πέντε - διαφορετικά - παιδιά του διαγράφουν το κάθε ένα την δική του πορεία. Μόνη διασκεδαση και διαφυγή από την πραγματικότητα ο κινηματογράφος. Παρόλα αυτά , το εισιτήριο ειναι ακριβό για να μπορέσουν να πάνε όλοι. Έτσι, ο πατέρας, κάνει έναν "άτυπο" διαγωνισμό, στελνοντας ξεχωριστά τα παιδιά του ένα ένα στον κινηματογράφο, και γυρνώντας τα βάζει να του αφηγηθούν την ταινία. Όποιος το κάνει καλύτερα , θα κερδίσει τον τίτλο του αφηγητή,και όπως καταλαβαίνουμε και από τον τίτλο νικητήρια είναι η κόρη, η οποία δείχνει κατευθειαν τον ενθουσιασμό της για τον κινηματογράφο, αλλά και το ταλέντο της στην αναπαράσταση, συνδυάζοντας το τραγούδι και την πρόζα, ενώ πολλές φορές χρησιμοποιεί την δική της φαντασία για να εμπλουτίσει την ταινία ! Σύντομα γίνεται γνωστή και το κάνει επάγγελμα, μέχρι φυσικά την επέλαση της τηλεόρασης που θα κάνει την εμφάνιση της στο χωριό, και θα αρχίσει να ανατρέπει τα πάντα. 

Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη κατι που μου άρεσε πάρα πολύ. Μέσα από την ιστορία της αφηγήτριας δεν μαθαίνουμε μόνο τι συμβαίνει στην οικογένεια , αλλά αντικατοπτρίζεται ολόκληρη η εποχή. Άνθρωποι φτωχοί, καταδικασμένοι δίχως όνειρα που ψάχνουν μια διέξοδο από μια προδιαγεγραμμένη πραγματικότητα. Ένα κομμάτι που παίζει ρόλο είναι και η φιγούρα της μητέρας, πως η φυγή στιγμάτισε την ηρωίδα αλλά και τις ζωές των υπολοίπων, και θεωρώ πως ήταν και από τα καλύτερα κομμάτια του βιβλίου, και αν και καταλαμβάνει μικρό ρόλο, υπάρχει διάχυτη σε όλη την έκταση. Αν και το βιβλίο είναι μικρό σε σελίδες, είναι φοβερό πόσα θέματα αναφέρονται σε αυτό, με έναν τρόπο που όχι μονο δεν κουράζει αλλά σε κάνει να χάνεσαι στις σελίδες και τις λέξεις.  

 

Το πρώτο μέρος έχει έντονο το κινηματογραφικό στοιχείο, ενώ σε μεταφέρει πλήρως στην εποχή, ενώ το δεύτερο διεισδύει περισσότερο στους χαρακτήρες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο, και τα δύο είχαν την δική τους δυναμική! Το επίμετρο του Πάμπλο Νερούδα ταιριάζει απόλυτα , αφού περιγράφει ο ίδιος την εμπειρία του από τα συγκεκριμένα χωριά της Χιλής, και φυσικά οι εκδόσεις Αντίποδες έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά σε όλους τους τομείς.

 

Κάθε φορά που οι άνθρωποι θέλουν να ξεφύγουν από την ζοφερή πραγματικότητα, η τέχνη πάντα θα αποτελεί καταφύγιο. Αυτό ακριβώς μας "διδάσκει" το συγκεκριμένο κείμενο, και παρότι η ζωή είναι πιο σκληρή από τις ταινίες, κάποιος μπορεί να ζήσει χωρίς έγνοιες έστω και για λίγο κάποια άλλη ζωή! Ένα γλυκόπικρο βιβλίο, που μας δείχνει την ζωή μιας οικογένειας , αλλά και μιας κοινωνίας, το πως η αφηγήτρια ταινιών, με κάτι τόσο απλό, αφελές και ζωντανό άγγιξε το δικό της όνειρο , πόσο πονάει ο αποχωρισμός της μάνας, αλλά και όλες τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις της εποχής για τους κατοίκους ενός μικρού φτωχικού χωριού.