Η Δική μου Ιστορία - Χουάν Χοσέ Μίγιας

Είναι μερικά βιβλία που ξέρεις από την στιγμή που τα πιάνεις στα χέρια σου ότι θα σε αγγίξουν βαθιά. Κάπως έτσι ήταν και για εμένα το βιβλίο του Χουάν Χοσέ Μίγιας με τίτλο "Η δική μου ιστορία ", ένα πολυεπίπεδο ψυχογράφημα , μια σκοτεινή ιστορία ενηλικίωσης μεσα από τα μάτια του αφηγητή , που πίσω από όλα κρύβει την έλλειψη της πατρικής αγάπης. 

Σε μόλις 129 σελίδες ο συγγραφέας καταφέρνει να φέρει αντιμέτωπο τον αναγνώστη με μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων , όπως και με το συναίσθημα του κλείνοντας το βιβλίο να στέκεσαι για λίγα δευτερόλεπτα κοιτάζοντας το κενό ! Ναι, αυτό έπαθα ! Και τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να μην ήταν και δευτερόλεπτα! Αλλά τι σημασία έχει ο χρόνος , όταν ένα βιβλία σου αρέσει , αυτό σου μένει χαραγμένο για μια ζωή !  

Ο πρωταγωνιστής και αφηγητής της ιστορίας είναι ένα δωδεκάχρονο αγόρι , το οποίο μια ημέρα αποφασίζει να πέσει από την γέφυρα, καθώς η έλλειψη αγάπης και προσοχής του πατέρα του, τον έχει πληγώσει βαθιά. Πηγαίνοντας όμως εκει, ρίχνει μια μπίλια, με αποτέλεσμα να προκληθεί ένα ατύχημα στα αυτοκίνητα που περνούσαν από κάτω. Από το ατύχημα αυτό , θα σκοτωθεί μια ολόκληρη οικογένεια εκτός από την κόρη. Τότε ο πρωταγωνιστής , αρχίζει να ζει με τις τύψεις, βάζοντας τον εαυτό του σε μια συνεχή τιμωρία. Ακόμη, το γεγονός ότι η κόρη της οικογένειας επέζησε αρχίσει να του γίνεται εμμονή. Κάποια στιγμή οι δρόμοι τους θα βρεθούν, και το μυστικό του θα άρχισε να γιγαντώνεται , να το καίει και να τον τυραννάει μέρα με την μέρα ακόμη περισσότερο. Σύντομα, θα αρχίσει να καταγράφει τα γεγονότα , για να μπορέσει έστω και λίγο να βγάλει αυτό το βάρος από πάνω του , αλλά και για να μπορέσει κάποια στιγμή να διαβαστεί από τον άνθρωπο που τον πλήγωσε περισσότερο από όλους , τον πατέρα του. 

Μια απλή πράξη που έτυχε να είναι μοιραία, βγάζοντας στην επιφάνεια κρυμμένα συναισθήματα, αλλά και οδηγώντας τον πρωταγωνιστή χέρι χέρι στο δρόμο της ενηλικίωσης. Τα κεφάλαια είναι μικρά και σύντομα , κυλούν γρήγορα, σα νερό. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση  το κάνει ακόμη πιο ζωντανό , ενώ βοηθάει στο να ανακαλύψει κανείς τη δύναμη όλων των συναισθημάτων που πηγάζουν από το κείμενο. Το ύφος του Μίγιας στο συγκεκριμένο βιβλίο - χωρίς να έχω διαβάσει κάποιο άλλο βιβλίο του για να κρίνω - είναι ταυτόχρονα ευαίσθητο και καυστικό, ένας ιδιαίτερος συνδυασμός. 

Ειλικρινά, αυτό το βιβλίο με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Πώς μια φαινομενικά απλή πράξη για κάποιον μπορεί να αποβεί μοιραία για κάποιον άλλον ; Πώς είναι να ζεις με τύψεις για κάτι που προκάλεσες άθελά σου ; Πώς είναι να αποζητάς συνεχώς την αποδοχή ; Πώς μεγαλώνεις χωρίς τραύματα, όταν η οικογένεια σου σε "κοιτάει" επιφανειακά χωρίς να μπορεί να σε καταλάβει σε βάθος ; Πώς ξεπερνάει κανείς μια τραυματική εφηβεία ; Ποια είναι η λύτρωση και πως μπορεί να την βρει κανείς ; 

Αυτές είναι μερικές από τις σκέψεις που μου προκάλεσε το συγκεκριμένο βιβλίο! Ένα οδυνηρό και γλυκόπικρο ταξίδι προς την ενηλικίωση, και μια ιστορία που προβληματίζει βαθιά !