Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες - Ντέλια Όουενς

 Είναι αδιαμφισβήτητα το μυθιστόρημα που μονοπώλησε το περσινό καλοκαίρι. Διαβάστηκε και αγαπήθηκε από πολλούς, ενώ η μια ανατύπωση διαδεχόταν την άλλη. Με το που διάβασα τον τίτλο μου έκανε το κλικ. ''Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες''. Παρόλα αυτά, τα αδιάβαστα βιβλία μου , και μια ακόμη προσπάθεια να τα μειώσω με πρόγραμμα- εδώ γελάμε ελεύθερα, ξέρουμε όλοι πως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ! -  έκανε τους μήνες να περνάνε και εγώ ακόμη να μην το έχω πιάσει στα χέρια μου! Αφού πια ήρθε το '21 είπα αρκετά! Δεν μπορώ να το έχω να κάθεται! Θα το πιάσω! Και το έπιασα. Και το άνοιξα. Και μαγεύτηκα! Και δεν άργησα να το τελειώσω! Και να ''μετανιώνω'' που δεν το διάβασα νωρίτερα!

Η ιστορια τοποθετείται σε ένα ψαροχώρι της Βόρειας Καρολίνας από το 1952 έως το 1970. Πρωταγωνίστρια είναι η Κάια, ή αλλιώς η Πιτσιρίκα του Βάλτου, μια κοπέλα που ''ξέμεινε'' στο σπίτι της αφότου την εγκατέλειψε η μητέρα της, τα αδέρφια της, αφήνοντας την με τον πατέρα της - ο οποίος δεν ήταν πάντα κοντά της. Μόνη και εγκαταλελειμμένη από την συντροφιά, μένει να κάνει παρέα με τον βάλτο, τους γλάρους και την φύση. έρχεται κοντά της με έναν μοναδικό τρόπο. έτσι έχει μάθει να ζει, μα ξαφνικά στη ζωή της θα έρθει ο έρωτας. Δύο αγόρια θα βρεθούν στον δρόμο της, που θα αλλάξουν την ζωή της για πάντα. Ο ένας , ευαίσθητος σαν αυτήν, θα την μάθει να διαβάζει, θα έρθει κοντά της, θα προσπαθήσει να την γνωρίσει καλύτερα, να δει πίσω από την Πιτσιρίκα του Βάλτου που δεν θέλει κανείς να βλέπει, και που την θεωρούν παρείσακτη. Θα την στηρίξει, θα την ενθαρύνει να ανακαλύψει τα ταλέντα της. Ο Τσέις, δημοφιλής και από εύπορη οικογένεια θα νιώσει έντονη έλξη για την Κάια, και θα αρχίσει να την συναντάει κρυφά. Η προδοσία οι αναμνήσεις και η μοναξιά θα συνεχίσουν να βασανίζουν την πρωταγωνίστρια όσο περνάει ο καιρός και όσο πλησιάζει προς την ενηλικίωση θα προστίθονται νέα τραύματα στην ήδη πληγωμένη ψυχή της. Μα η Κάια έχει μάθει να επιβιώνει και τα καταφέρνει. Τι γίνεται όμως όταν ο Τσέις βρίσκεται νεκρός και όλες οι υποψίες στρέφονται επάνω της; Θα καταφέρει να ξεφύγει από το παρελθόν της; 

Με το που το ξεκίνησα κατάλαβα πόσο πολύ θα μου αρέσει. Οι περιγραφές της Όουενς είναι τόσο γλαφυρές και παραστατικές που πραγματικά μπορείς να νιώσεις στο πετσί σου τα τοπία και την φύση μέχρι και στην πιο μικρή λεπτομέρεια. Η ίδια η συγγραφέας έχει μελετήσει αρκετά τέτοιου είδους θέματα και αυτό φάινεται ξεκάθαρα. Παρόλα αυτά το κάνει με λογοτεχνική μαεστρία, και καταφέρνει να περάσει πολλές πληροφορίες μέσα από την ιστορία. Από την άλλη έχουμε τους χαρακτήρες, και ένα σωρό ακόμη θέματα που προκύπτουν μέσα από την πλοκή και το έγκλημα. Η Κάια έχει βιώσει από μικρή ηλικία την μοναξιά και την εγκατάλειψη. Και αυτό δεν θα πάψει ποτέ να την στοιχειώνει. Κάνει οικογένεια της τον βάλτο, τα δέντρα, τα πουλιά. Εκεί που νιώθει ασφάλεια, εκεί που μπορεί να είναι ο εαυτός της μακριά από τα βλέμματα των υπολοίπων κατοίκων που ούτως ή άλλως την έχουν καταδικάσει. Η Κάια είναι ευαίσθητη μα αναπτύσσει μηχανισμούς που την βοηθούν να αντιστέκεται. έχει μάθει να παλεύει μόνη της και να είναι μαχήτρια. Ο Τέιτ θα είναι ο πρώτος άνθρωπος εκτός από τον Σάλτα που θα θελήσει να την πλησιάσει. Και αν η ίδια είναι αγρίμι, και δεν πηγαίνει στο σχολείο. ο Τέιτ θα την μάθει να διαβάζει και θα μπορέσει να την ξεδιπλώσει και να δει μέσα της. Μα τίποτε δεν κρατάει για πάντα... Η Κάια σύντομα θα έρθει αντιμέτωπη με το σκληρό πρόσωπο της ζωής, αφού θα βρεθεί να κατηγορείται για τον φόνο του Τσέις, ενός ακόμη άντρα που μπήκε στην ζωή της με έναν άλλον τρόπο, δείχνοντας της και την άλλη πλευρά της ζωής. 

Η Κάια έχει μάθει να ζει στον πόνο, στην εγκατάλειψη και στον τρόπο με τον οποίον την αντιμετωπίζουν. Με αφορμή το έγκλημα, η συγγραφέας καταφέρνει να φέρει στην επιφάνεια ένα σωρό κοινωνικά θέματα όπως ο φυλετικός ρατσισμός, οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, και μια ολόκληρη κοινωνία που παραμένει προσκολλημένη στις προκαταλήψεις. Ακόμη, μέσα από τις - εναπομείναντες- οικογενειακές σχέσεις του βιβλίου θίγονται ζητήματα όπως η βία, ο αλκοολισμός αλλά και οι απέλπιδες προσπάθειες των ανθρώπων να κλείσουν όπως όπως τις πληγές τους, αγνοόντας το κενό που έχουν μέσα τους. Τέλος, πως μπορεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος, πως λειτουργούν τα ένστικτα του και πως ταξιδεύει στο μονοπάτι της ζωής του όταν είναι ''καταδικασμένος'' από την κοινωνία/ ή και το σύστημα. 

Όσον αφορά την πλοκή, ξετυλίγεται με πολύ όμορφο τρόπο, με συνεχείς χρονικές εναλλαγές που δένουν τα κομμάτια της ιστορίας. Προσωπικά, οι σκηνές της δικής για εμένα ήταν από τις πιο δυνατές και τις διάβαζα χωρίς να παίρνω ανάσα. Παρότι ήμουν σίγουρη για αυτό που έγινε στο τέλος - μην αγχώνεστε, δεν μαρτυράω! - το χάρηκα πολύ! Τις τελευταίες σελίδες τις διάβασα δυο τρεις φορές, ήθελα να το ζήσω ξανά και ξανά... Από τα πιο υπέροχα τέλη που έχω διαβάσει τελευταία. Μέσα στο κείμενο, υπάρχουν κάποια ποιήματα της Αμάντα Χάμιλτον - που εν τέλει, αποτελεί μέρος του βιβλίου - , δίνοντας μια άλλη διάσταση στο συνολικό έργο. Ακόμη, χωρίς να έχω διαβάσει το πρωτότυπο, θεωρώ πως έχει γίνε εξαιρετική δουλειά στην μετάφραση ( Μαργαρίτα Ζαχαριάδου ) και έχει κρατηθεί ζωντανό το ύφος και η γλαφυρότητα του κειμένου.

Το Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες είναι από τα βιβλία που άξιζαν τον ντόρο τους. Λυρική αφήγηση, ένας μοναδικός συνδυασμός πειργραφής της σχέσης ενός ανθρώπου με την φύση, την κοινωνία , το παρελθόν και τον εαυτό του. Ένα βιβλίο που ''διδάσκει'' χωρίς να κουνάει το δάχτυλο, με τρυφερότητα και μια δική του γοητεία, που σε κατακτά και σε συνεπαίρνει από την πρώτη κιόλας στιγμή.