Η αστυνομία της μνήμης - Γιόκο Ογκάουα

 Γεια σας φίλοι και φίλες του readoclock.gr!  Ελπίζω να είστε όλοι καλά και υγιείς. Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό δεν γράφω σε τόσο μεγάλη συχνότητα όσο θα ήθελα, αλλά κάποιες προσωπικές και επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου επιτρέπουν να έχω τον χρόνο που θα ήθελα. Παρόλα αυτά, δεν έχω παράπονο, γιατί είναι μια άκρως δημιουργική περίοδος για εμένα, την οποία προσπαθώ να απολαμβάνω όσο μπορώ, για να έχει και τα επιθυμητά αποτελέσματα, τα οποία ελπίζω να γίνουν και σύντομα πράξη!

Στα δικά μας τώρα, νιώθω αρκετά τυχερή, γιατί όσα βιβλία έχω πιάσει στα χέρια μου μέσα στην χρονιά, μου έχουν αρέσει, και αυτό το βρίσκω πολύ θετικό. Σήμερα λοιπόν, θα σας γράψω για ένα βιβλίο το οποίο το απόλαυσα, όχι μόνο επειδή μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά επειδή το έκανα συνανάγνωση παρέα με αγαπημένα κορίτσια από τον χώρο του bookstagram, γεγονός που μας έδωσε αφορμή να συζητήσουμε αρκετά, να ανταλλάξουμε απόψεις, αγαπημένα αποσπάσματα αλλά και να ξεκινήσουν πολύωρες συζητήσεις για θέματα που προέκυπταν στην πορεία με αφορμή το βιβλίο!

Πρόκειται για το δυστοπικό μυθιστόρημα της Γιόκο Ογκάουα με τίτλο ''Η αστυνομία της μνήμης'', που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Η ιστορία μας εξελίσσεται σε ένα νησί που δεν έχει όνομα. Εκεί όπου οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να ξεχνάνε πράγματα, ανάλογα με το τι θα επιλέξει η αστυνομία της μνήμης. Μπορεί να είναι ένα καπέλο, τα πουλιά, τα λουλούδια, ένα άρωμα... Εκεί βρίσκεται και η πρωταγωνίστρια μας, η οποία είναι συγγραφέας όταν καλείται ηθικά να σώσει τον επιμελητή του βιβλίου της, ο οποίος δεν μπορεί να ξεχάσει, αφού όλοι οι κάτοικοι πρέπει να ξεχνάνε. Έτσι, προκειμένου να τον σώσει θα τον κρύψει στο υπόγειο του σπιτιού της. Ο ίδιος θα προσπαθήσει να την φέρει σε επαφή με πράγματα που η ίδια έχει ξεχάσει, στην προσπάθεια τους να μην χαθούν οι τελευταίες αναμνήσεις. Είναι όμως η θέληση αρκετή; Και τι γίνεται όταν αρχίσουν να εξαφανίζονται ακόμη περισσότερα πράγματα, όπως τα βιβλία; Μπορεί να ξεχαστεί μια ιδέα; Και τέλος, τι είναι ένας άνθρωπος χωρίς τις αναμνήσεις και το παρελθόν του;

Μου άρεσε πολύ το συγκεκριμένο βιβλίο, όχι μόνο για τα παραπάνω ερωτήματα, αλλά και για τον τρόπο γραφής του. Ο λόγος είναι απλός και συγκεκριμένος, τόσο όσο χρειάζεται, και η ίδια η συγγραφέας δεν αναλώνεται σε περιττές λεπτομέρειες. Το δυστοπικό περιβάλλον έχει δομηθεί με πολύ ωραίο τρόπο και ο αναγνώστης μπαίνει στον κόσμο του από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Παρά την δυστοπία και την λιτότητα όμως, μου άρεσε η λυρικότητα στην γραφή , και πολλές από τις φράσεις του βιβλίου με σημάδεψαν ήδη!

Όσον αφορά το θέμα του βιβλίου, σίγουρα πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία η οποία έχει πολλές προεκτάσεις. Το θέμα των αναμνήσεων και του παρελθόντος βρίσκεται στο πρώτο υπόβαθρο. Σε ένα μέρος χωρίς όνομα, που και οι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού δεν έχουν όνομα, κυριαρχεί ο φόβος της αστυνομίας της μνήμης, που σε κάνουν να ξεχνάς πολύ βασικά αντικείμενα και όχι μόνο. Οι παραλληλισμοί πολλοί και επίκαιροι... Εκτός από τις επιταγές της κοινωνίας που καλείται κάποιος να ακολουθήσει δίχως επιλογή, όσο περίεργες και αν φαίνονται, με έβαλε και σε σκέψεις το κομμάτι των αναμνήσεων. Προβληματίστηκα, και σκέφτηκα πως μπορεί να ζει κάποιος που δεν έχει παρελθόν, και ο παραλληλισμός με όσα άτομα νοσούν από ασθένειες που προκαλούν προβλήματα μνήμης ήταν αναπίφευκτος.

Ωστόσο, όταν έμαθα ότι η συγγραφέας εμπνεύστηκε από την Άννα Φρανκ και το ημερολόγιο της, είδα την ιστορία με άλλα μάτια. Σαν να κλείδωσαν τα κουτάκια και να μπήκαν όλα στην σωστή θέση. Ένιωσα ότι εκτός από την κοινωνία, το βιβλίο αποτελεί και μια αλληγορία για τον πόλεμο και το παράλογο του. Για όλα τα τραύματα που αφήνει στους ανθρώπους, για όσα τους αναγκάζει να κάνουν και για όσα τους στερεί. Για όσα με την βία τους πάιρνει, χωρίς να τους ρωτάει. Για όσα υπομένουν χωρίς να έχουν απαντήσεις. Απλώς ακολυθούν τα γεγονότα. Και σιγά σιγά σβήνονται οι αναμνήσεις,που μέσα σε όλη αυτή η σκληρότητα φαντάζει λογικό. Μέχρι σιγά σιγά να σβήσει και ο ίδιος ο εαυτός.

Δεν είχα διαβάσει ξανά βιβλίο της Γιόκο Ογκάουα και η γραφή της μου άρεσε πολύ, σίγουρα θα την αναζητήσω γιατί με κέρδισε, αφού είναι από τα βιβλία που αν και έχει περάσει καιρός που το διαβάσαμε ακόμη το σκέφτομαι. Η αστυνομία της μνήμης δεν είναι απλά όλα τα παράλογα που συμβαίνουν στις κοινωνίες κατά καιρούς, αλλά πολλά παραπάνω. Είναι η τυφλή υπακοή χωρίς σκέψεις. Είναι η προσταγή στην οποία δεν έχεις επιλογή. Είναι τα εμπόδια που πολλές φορές οι ίδιοι βάζουμε στους εαυτούς μας.