Το μινόρε της σιωπής - Έφη Βατανίδου

Το σημερινό post έχει να κάνει με ένα βιβλίο που με ταξίδεψε τόσο ζωντανά στις γειτονιές του Πειραιά  και στην δεκαετία του 60, μέσα από τη ζωή μιας οικογένειας, και φυσικά υπό τις νότες του ρεμπέτικου τραγουδιού. Πρόκειται για το μυθιστόρημα της Έφης Βατανίδου με τίτλο ''Το Μινόρε της Σιωπής'', που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός.

Ένα όμορφο μυθιστόρημα με έντονο άρωμα Ελλάδας!

Μεταφερόμαστε στις γειτονιές του Πειραιά, και τα κακόφημα στενά της Τρούμπας, όπου η Ευθαλία με τον Αλέκο αποφασίζουν να χτίσουν το σπίτι τους. Κάνουν τρία παιδιά, όπου το κάθε ένα τραβάει τον δικό του - δύσκολο - δρόμο. Ο Αλέκος θα φύγει για το εξωτερικό λόγω εργασίας, ενώ η Ευθαλία θα έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο τι δυσκολίες της καθημερινότητας, αλλά και τα δικά της καταπιεσμένα όνειρα και επιθυμίες, που κάνουν την εμφάνιση τους όλο και πιο έντονα. Τα τρία της παιδιά Αγνή, Στέλιος και Νεκτάριος, τραβούν το δικό τους κουπί και το δικό τους γολγοθά. Η Αγνή, ξεκινάει να τραγουδάει ρεμπέτικα και να ζει τη ζωή της νύχτας, ο Στέλιος μπλέκεται με τα πολιτικά, τη φυλακή και την εξορία, και ο Νεκτάριος προσπαθεί να βρει τον πραγματικό του εαυτό και να αγγίξει την ευτυχία, παρά τα σχόλια των άλλων. Οι δρόμοι όλων των προσώπων μπλέκονται και τυλίγονται μέσα στα στενά του Πειραιά, και υπό τους ήχους των ρεμπέτικων τραγουδιών που συνοδεύουν σχεδόν κάθε σελίδα. Άνθρωποι απλοί, γεμάτοι όνειρα και ιδέες, που η ζωή σε κάποιους φέρθηκε καλύτερα και σε άλλους όχι, δοκιμάζονται, κάνουν λάθη, τολμάνε και συναντιούνται στο Μινόρε της Σιωπής.

Η Έφη Βατανίδου, γράφει ένα μυθιστόρημα το οποίο διαβάζεται πολύ γρήγορα και ευχάριστα, αφού οι εικόνες του είναι ολοζώντανες. Καταφέρνει από τις πρώτες κιόλας σελίδες να μεταδώσει όλο το κλίμα της εποχής και να σε ταξιδέψει. Οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι, και μάλιστα μου άρεσε που ήταν ξεκάθαρος ο κάθε ένας από αυτούς, με μικρές λεπτομέρειες που τους έκαναν να αποκτούν τη δική τους ταυτότητα αρκετά ξεκάθαρα , όπως για παράδειγμα τα γράμματα του Αλέκου από το Βέλγιο, που είχαν ορθογραφικά, ο τρόπος ομιλίας τους κ.τ.λ. Ο κάθε ένας είχε τη δική του δυναμική, και τα δικά του ''προβλήματα''. Μου θύμισε έντονα ελληνική ταινία, αφού έχει αυτήν την κινηματογραφικότητα σε πολλά σημεία. 

Κάτι ακόμα που μου άρεσε, αφορά το κομμάτι της μουσικής. Η συγγραφέας Έφη Βατανίδου, αναφέρει πολλά κομμάτια, στίχους, ρεμπέτες συνθέτες κ.τ.λ. και σε συνδυασμό με τις περιγραφές της, δημιουργεί ένα ολοζώντανο κλίμα, που σε κάνει σχεδόν να ακούς τα τραγούδια, και να είσαι και εσύ στα καταγώγια και στα μαγαζιά του Πειραιά. Στο τέλος του βιβλίου μάλιστα, η συγγραφέας αναφέρει όλες τις πηγές που χρησιμοποίησε για να αντλήσει τις μουσικές πληροφορίες, και η έρευνα που έχει κάνει σίγουρα φαίνεται. 

Επίσης, μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίον προσεγγίζεται ο χαρακτήρας του Νεκτάριου, ειδικά αν σκεφτούμε ότι αναφερόμαστε και σε μια άλλη περιοχή. Είναι ένας από τους ήρωες που συμπάθησα περισσότερο από όλους. Συμβουλή -  spoiler free! Μόλις το ολοκληρώσετε, γυρίστε ξανά στην αρχή, και διαβάστε τις δύο πρώτες σελίδες. Μιας και δεν θυμόμουν πως αρχίζει, μου ήρθε λίγο κάπως το τέλος, όμως όταν ξαναδιάβασα την αρχή, η καρδιά μου επέστρεψε στη θέση της, και σταμάτησα να αγωνιώ!

Εάν σας αρέσουν τα μυθιστορήματα αυτού του είδους, νομίζω πως αξίζει να το ψάξετε περισσότερο. Πέρα από το ταξίδι που θα κάνετε στους χαρακτήρες και στον χρόνο, είναι ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο που θα σας κάνει να νιώθετε σαν να ''παρακολουθείτε'' παλιό ελληνικό κινηματογράφο.