Άρης, Μια ιστορία Ψυχοθεραπείας - Διογένης Κοπανάκης

Πρόσφατα, έπεσε στα χέρια μου το πρώτο, μυθιστόρημα του Διογένη Κοπανάκη, με τίτλο ''Άρης, μια ιστορία ψυχοθεραπείας'', που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Η αλήθεια είναι πως μου κίνησε από την αρχή το ενδιαφέρον, και λόγω του θέματος του - για το οποίο θα σας γράψω αναλυτικά παρακάτω - αλλά και για τον λόγο πως ο ίδιος ο συγγραφέας είναι παράλληλα και ψυχοθεραπευτής. Όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου : ''Η ψυχοθεραπεία αλλάζει τη δράση, η δράση αλλάζει τη ζωή''. 

Μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο συγκινήθηκα, σε κάποια σημεία γέλασα, μα κυρίως προβληματίστηκα. Κλείνοντας το βιβλίο, ένιωσα πως συμμετείχα και εγώ σε μια συνεδρία ψυχοθεραπείας, αφού το βιβλίο έδρασε έτσι σε εμένα, νιώθοντας απόλυτα τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή. Ένα φρέσκο μυθιστόρημα, που θίγει πολύ σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, και εγείρει ερωτήματα σχετικά με την κοινωνία, τις ομάδες που βρίσκονται στο περιθώριο, αλλά και για την επιστήμη, και στον τρόπο με τον οποίον μπορεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο που την έχει ανάγκη. 

Ο Άρης σήμερα είναι ένας επιτυχημένος αρχιτέκτονας, που πιάνει δουλειά σε μια μεγάλη εταιρία, πραγματοποιόντας και το τελευταίο του μεγάλο όνειρο. Και εκεί που φαινομενικά έχει τα πάντα, ξεκινάει κάποιες συνεδρίες με έναν ψυχοθεραπευτή τον Ορέστη. Στις συνεδρίες αποκαλύπτονται σταδιακά διάφορες πτυχές του χαρακτήρα του, και σιγά σιγά η εικόνα του γκρεμίζεται, φανερώνοντας τον πραγματικό του εαυτό. Ο Άρης, ήταν ένα παιδί που από μικρή ηλικία βίωσε το μπούλινγκ και την κοροϊδία, ενώ το μεγαλύτερο βάρος του είναι πως παλεύει να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό, αφού δεν μπορεί να αποδεχτεί το γεγονός πως είναι ομοφυλόφιλος. Μέσα από τις συνεδρίες, μαθαίνουμε πως κάτι συνταρακτικό έχει σημαδέψει τα παιδικά του χρόνια, μέχρι που μέσα από μια συνεδρία ανακαλύπτουμε ότι ο Άρης βίωσε σε μια ευαίσθητη ηλικία έναν βιασμό, που δεν βασάνισε μόνο το σώμα του, αλλά και την ψυχή του. 

Μέσα από αυτό το βιβλίο μπορεί κανείς να έρθει αντιμέτωπος με πολλά ευαίσθητα θέματα, και όμως, ο Διογένης Κοπανάκης έχει καταφέρει με όλα αυτά τα κομμάτια να χτίσει μια γεμάτη και ολοκληρωμένη ιστορία που συγκινεί και προβληματίζει. Αρχικά, ο Άρης σαν χαρακτήρας, εκφράζει πολλούς ανθρώπους που παλεύουν με την αποδοχή του εαυτού τους. Η μητέρα του Άρη, είναι ένας χαρακτήρας που ενώ αρχικά δεν συμπάθησα, στο τέλος την αγάπησα. Αν και σε μεγάλη ηλικία αναγνωρίζει τα όποια λάθη μπορεί να έκανε, καθώς γνωρίζει, αγαπάει και στηρίζει το παιδί της. Και αυτό ήταν πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Μια μητέρα που σίγουρα αν ο χαρακτήρας είχε μιλήσει νωρίτερα μαζί της πραγματικά, ίσως να είχε βρει νωρίτερα την λύτρωση. Δεν παύει όμως να αποτελεί ένα μικρό ''μάθημα'' για κάθε  αναγνώστη του βιβλίου, αφού πολλές φορές ο φόβος είναι μέσα μας χωρίς να έχει πραγματική υπόσταση. 

Τώρα, θα περάσω στο πιο δύσκολο και βαρύ θέμα του βιβλίου, το οποίο δεν είναι άλλο από τον βιασμό του ήρωα σε μικρή ηλικία. Σε όλο το βιβλίο, ο Άρης κατηγορούσε τον εαυτό του, στο τέλος όμως, με την βοήθεια του ψυχοθεραπευτή του, όσο επώδυνο και αν ήταν - και για τον ίδιο, αλλά και για τον αναγνώστη - όταν μετά από χρόνια βρίσκει το θάρρος και την τόλμη να δει την σκηνή ξανά με μια πιο ώριμη και ουδέτερη ματιά, μπορεί να αντιληφθεί και να κατανοήσει ότι ποτέ η ευθύνη δεν είναι του θύματος. Ένα πολύ σημαντικό κοινωνικό θέμα, που απασχολεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, θίγεται με πολύ εύστοχο, ζωντανό και παραστατικό τρόπο. Παρά το ότι η επαγγελματική ιδιότητα του συγγραφέα θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα ένα δυσνόητο επιστημονικό κείμενο, ο Διογένης Κοπανάκης επιλέγει λογοτεχνικό ύφος και γλώσσα, και δημιουργεί ένα μυθιστόρημα που μπορεί να διαβαστεί και να κατανοηθεί από όλους. Όλο το βιβλίο κυλάει γρήγορα, όμως υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα κομμάτια, που είναι τόσο ζωντανά και παραστατικά, που σε βάζουν μέσα στο μυαλό και την ψυχή του πρωταγωνιστή. Αναφέρομαι σε κάποιες σκηνές όπου ο ήρωας ταξιδεύει στο παρελθόν, και ζει τις δύσκολες στιγμές του, κάνοντας έναν διάλογο με τον εαυτό του. Κάθε πρόταση διαβάζεται με κομμένη την ανάσα, σε βαραίνει, σε πλακώνει, μα στο τέλος η κάθαρση δεν έρχεται μόνο για τον πρωταγωνιστή αλλά και για τον αναγνώστη!

Επιπλέον, ένα ακόμη κομμάτι που μου άρεσε είναι πως κατά τη διάρκεια του βιβλίου παρακολουθούμε κάποιες από τις συνεδρίες του Άρη με τον Ορέστη, διαβάζοντας για τα συναισθήματα και τις σκέψεις και των δύο. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, και χαίρομαι που σιγά σιγά ''απομυθοποιείται'' ένα τέτοιο θέμα, που στη χώρα μας δυστυχώς ακόμα είναι ταμπού. 

Ένα βιβλίο που πραγματικά με συνεπήρε, μου άρεσε που ενώ αναφερόταν σε τόσο σημαντικά θέματα δεν έλειπε το χιούμορ σε πολλά σημεία. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας, που με έκανε να κατανοήσω ακόμα περισσότερο, κάθε Άρη που έχω συναντήσει στην ζωή μου.