Σκέψεις στο σκοτάδι

Ανοίγω τα μάτια και τι με αυτό; Δε βλέπω φως. Σκοτάδι παντού, πυκνό και άραχνο. Φοβάμαι... Δεν ξέρω γιατί. Ίσως φταίω εγώ. 

Σκέψεις στο σκοτάδι - Σωτηροπούλου Χαρά

Είναι φορές που προσποιούμαι ότι γύρω μου υπάρχει φως. Το φαντάζομαι να περνάει από το τζάμι, και να με τυφλώνει. Κάποιες φορές το βλέπω. Ίσως να είναι και παραίσθηση... Νιώθω τη ζεστασιά να ακουμπάει το μαγουλό μου, και χαμογελάω. Μα μετά, βίαια κάποιος τραβάει την κουρτίνα και βυθίζομαι ξανά στο σκοτάδι. 

Την τράβηξε ένας άντρας, δύο κοπέλες, μια μαμά, ένα ανθρωπάκι κλεισμένο σε ένα κουτί που μιλάει βαρετά και ακατάπαυστα. Την τραβάνε καθημερινά τόσοι και τόσοι... Όσοι γελάνε με κάτι που θεώρησαν αστείο μα δεν ήταν... Την έκλεισαν αυτοί που χλεύασαν και εξευτέλισαν μια κοπέλα που παρενοχλήθηκε και κακοποιηθήκε.  Μα, δεν είναι μόνο μια, είναι παραπάνω... Άλλοι τους δικαιολόγησαν... Αυτοί... έκλεισαν και τα πατζούρια...  Έπειτα, είναι και οι άλλοι, αυτοί που σφραγίσαν το παράθυρο. Εκατοντάδες γύρω μας, που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να μιλάνε στα άλλα παιδιά γιατί είναι ''ξένα''. Μα και αυτοί που κάνουν μπάρμπεκιου έξω από καταυλισμούς. Χωριά που σιωπούν ,παιδιά που δεν είναι παιδιά, γιατί κάποιος ιερέας έτσι αποφάσισε. Και ξέρεις καλά, πως δεν είναι ένα, είναι πολλά... Είναι πολλοί αυτοί που φέρνουν το σκοτάδι. Με μια λέξη, μια κίνηση, μια σκέψη... Είναι τόσοι πολλοί, που προκαλούνε τρόμο.

Και εγώ μένω μόνη, να σκέφτομαι βυθισμένη στο σκοτάδι τι είναι πιο τρομακτικό...; Ότι τελειώνει ο πλανήτης; Τι σημασία έχει... Εδώ, τελείωσαν οι Άνθρωποι...