Του Έρωτα και της Σκιάς - Ιζαμπέλ Αλιέντε

Γειά και χαρά, Χαρά εδώ!

Πριν από αρκετό καιρό, είχα διαβάσει για πρώτη φορά Ιζαμπέλ Αλιέντε, και πιο συγκεκριμένα το Πέρα απ'τον Χειμώνα! Έτυχε λοιπόν να το συζητήσω με κάποιος βιβλιόφιλους, και όλοι σχεδόν μου είπαν το ίδιο πράγμα! ''Αν θες να διαβάσεις Αλιέντε, να διαβάσεις τα παλιά της βιβλία!''. Εεε, και εγώ ποιά είμαι να αρνηθώ! Είπα λοιπόν να ξεκινήσω με το μυθιστόρημα με τον άκρως ποιητικό τίτλο ''Του έρωτα και της Σκιάς'', το οποίο πρόκεται και για ένα από τα πιο δημοφιλή της συγγραφέως, και να μπορέσω να μάθω καλύτερα γιατί είναι τόσο δημοφιλής και αγαπητή!

Του Έρωτα και της Σκιάς - Ιζαμπέλ Αλιεντε, Εκδόσεις Ψυχογιός

Βρισκόμαστε στην Λατινική Αμερική, σε μια από τις πιο κρίσιμες και δύσκολες περιόδους στην ιστορία της Χιλής, αφού οι κάτοικοι της είναι αναγκασμένοι να ζουν στη σκιά. Κρυμμένοι από τη δικτατορία, στο μυθιστόρημα της Αλιέντε ξεπετιούνται διάφοροι χαρακτήρες, με βασικούς πρωταγωνιστές τη νεαρή δημοσιογράφο Ιρένε Μπελτράν, και τον σύντροφό της Φρανσίσκο Λεάλ,γιο φτωχών μεταναστών από την Ισπανία. Γύρω από αυτούς τους δύο λοιπόν, και της σχέσης που δημιουργείται μεταξύ τους, μια σχέση κόντρα στους ''κανόνες'', αφού η Ιρένε είναι αρραβωνιασμένη με έναν αξιωματικό του στρατού, ανακαλύπτουμε όχι μόνο τους χαρακτήρες που τους περιβάλλουν, αλλά και τις συνθήκες ζωής τους. 

Η Ιρένε και ο Φρανσίσκο, σύντομα θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα  συγκαλυμμένο έγκλημα, το οποίο σκορπάει τρόμο και βία στους κατοίκους της περιοχής. Με κίνδυνο της ζωής τους θα προσπαθήσουν να το ξεσκεπάσουν, και θα βρεθούν υπό την απειλή της δικτατορίας προσπαθώντας να φύγουν από τη χώρα.

Μέσα από αυτήν την ιστορία, έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε πολλούς χαρακτήρες - έρμαια των πολιτικών συνθηκών της εποχής. Μια μάνα. μια κόρη , ένας Συνταγματάρχης, ο γιος φτωχών μεταναστών, γυναίκες και άντρες ''σύμβολα'' και τραγικές φιγούρες σε μια χώρα που έχει υπομείνει πολλά. Η Ιζαμπέλ Αλιέντε φλερτάρει με τον μαγικό ρεαλισμό, ειδικά στο πρώτο μέρος του βιβλίου. Άθελα μου, το σύγκρινα με το Εκατό Χρόνια Μοναξιά του Μάρκες και ένιωθα πως από το συγκεκριμένο κάτι μου έλειπε. 

Όμως, από το δεύτερο μέρος του βιβλίου και μετά, που ξεκίνησε να έχει περισσότερη δράση με απορρόφησε και με έκανε να μην μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου. Αν και δεν είμαι πολύ φαν των love stories, η σχέση των δύο πρωταγωνιστών δεν με ξένισε, καθώς ήταν πολύ ποιητική, τρυφερή και πλατωνική ως ένα σημείο, και ένιωσα πως δεν ήταν αυτή η πρωταγωνίστρια.

Η Αλιέντε μας μεταφέρει πλήρως στον κόσμο που δημιούργησε, και το βιβλίο όσο πλησιάζε προς το τέλος, πλησιάζε προς την  - δραματική - κορύφωση. Αν και όταν το ξεκίνησα ήμουν αρκετά διχασμένη, προχωρώντας την ανάνγωση και φτάνοντας προς το -εξαιρετικό - τέλος, αναθεώρησα και πιστεύω σίγουρα θα διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία της! Αααα, και για κάτι τέτοια βιβλία ξεκίνησα να μαθαίνω Ισπανικά!