Το Φάντασμα του Βεστιαρίου - Patrick McGrath

Γειά και χαρά, Χαρά εδώ!

Για σήμερα σας έχω μια ακόμα βιβλιοκριτική, για ένα βιβλίο που με μπέρδεψε πάρα μα πάρα πολύ! ΔιαβάΖουμε Το Φάντασμα του Βεστιαρίου από τον Patrick McGrath, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Patrick McGrath - Το φάντασμα του Βεστιαρίου

Βρισκόμαστε στο κρυό και σκοτεινό Λονδίνο, τον Ιανουάριο του 1947. Η ιστορία ξεκινάει με την κηδεία του Τσάρλι Γκράις, ενός ηθοποιού του θεάτρου, και την χήρα του πλεόν - και αγγλοεβραία- Τζόαν, η οποία συντετριμμένη προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της. 

Η κόρη τους, Βέρα, ηθοποιός και αυτή, παίζει στην Δωδέκατη Νυχτά του Σαίξπηρ, και ένας από τους ηθοποιούς σύντομα μπαίνει στις ζωές τους. Όταν η Τζόαν αποφασίζει να το δώσει ένα κοστούμι του άντρα της, ανακαλύπτει κάτι που θα συνταράξει όλη της τη ζωή. Μια κρυμμένη και καλά ραμμένη κονκάρδα στο πέτο του σακακιού, υποδυκνύει πως ο πρώην σύζυγος της, δεν ήταν αυτός που ήξερε, αλλά άνηκε σε μια ναζιστική ομάδα, και της αλλάζει ολόκληρη την κοσμοθεωρία. 

Η Τσάρλι ξεκινάει μια σχέση με τον Φρανκ, αφού είναι πεπεισμένη πως στο πρόσωπο του ηθοποιού, βλέπει τον άντρα της. Η κόρη της το ανακαλύπτει, και φυσικά ενοχλείται από αυτόν τον δεσμό. Παράλληλα, η Τσάρλι εμπλέκεται κατά κάποιον τρόπο στην πολιτική, ενώ σταδιακά τρελαίνεται.

Το Φάντασμα του Βεστιαρίου, ακροβατεί ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, όμως σίγουρα αφήνει κάποια κενά, και τον αναγώστη μετέωρο. Το πρώτο μέρος του βιβλίου, μου έδωσε ελπίδες πως θα διαβάσω κάτι συγκλονιστικό, όμως το δεύτερο μέρος με μπέρδεψε και με άφησε κάπως απογοητευμένη.

Αρχικά να πω, ότι πραγματικά λάτρεψα την ατμόσφαιρα του βιβλίου, καθώς και το πως περιέγραφε το Λονδίνο, σε μετέφερε στην εποχή, και πίσω από τις λέξεις κρυβόταν η φτώχεια,ο πόλεμος, και όλες οι εικόνες που έβλεπες χωρίς να υπάρχουν στο βιβλίο. 

Επίσης, αγάπησα τον τρόπο με τον οποίον μεταφερθήκαμε στο θέατρο, στα παρασκήνια και στις πρόβες των ηθοποιών. Ακόμα και εκεί βέβαια, υπήρχε κάτι ζοφερό και σκοτεινό, που ταίριαζε με την ατμόσφαιρα.

Όμως, κάπου αυτή η σκοτεινότητα με κούρασε. Από το δεύτερο κομμάτι του βιβλίου και μετά ( μετά την αποκάλυψη για το παρελθόν του Τσάρλι) ένιωσα ότι ο συγγραφέας προσπάθησε να βάλει και άλλα στοιχεία μέσα, για να δημιουργήσει μια αίσθηση ίσως πόνου και μυστηρίου, να προσπαθήσει να δημιουργήσει την αίσθηση του μεταφυσικού, και εν τέλει να την μπλέξει με ψυχολογικές ασθένειες , δημιουργώντας ένα μπέρδεμα. 

Όλο αυτό, είχε ως αποτέλεσμα να με κουράσει στο μεγαλύτερο μέρος του, ενώ η αρχή και το τέλος μου άρεσαν πάρα πολύ. Σίγουρα ήταν ένα ατμοσφαιρικό βιβλίο, το κομμάτι για το θέατρο πολύ ενδιαφέρον, η μεταφορά στο Λονδίνο πολύ ζωντανή, όμως πολλά από τα στοιχεία του βιβλίου με έκαναν να κουραστώ και να μην το απολάυσω τόσο, όσο πίστευα όταν το ξεκίνησα!