Τα Αλλιώτικα Χριστούγεννα

'' Κυρίες και κύριοι διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για να σας μεταδώσουμε μια έκτακτη είδηση''

Σήκωσε με δυσκολία το χέρι του και έπιασε από το μπράτσο του καναπέ το τηλεκοντρόλ. Πάτησε το κόκκινο κουμπί, κλείνοντας την έπειτα από τρεις ημέρες όπου έπαιζε ασταμάτητα επαναλήψεις από σίριαλ περασμένων δεκαετιών.

- Δε θέλεις να δεις άλλο; ρώτησε η Κατερίνα.

Ο Χρήστος καθισμένος στον γκρι καναπέ, και χωρίς να σηκώσει το βλέμμα προς τη σύζυγο του, σήκωσε βαριεστημένα τους ώμους.

- Εντάξει, αποκρίθηκε η Κατερίνα. Να σου φτιάξω κάτι να φας;

- Κάνε ό, τι θες... Δεν πεινάω...

- Καλά. Κάτι θα φτιάξω πάντως, είπε και κινήθηκε φουριόζα προς την κουζίνα.

Τα αλλιώτικα Χριστούγεννα

Ο Χρήστος ανακάθισε στον καναπέ. Σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε το σκοτεινό σαλόνι. Αναστέναξε. Άκουσε φωνές έξω από το δρόμο. Ανασηκώθηκε λίγο και έριξε ένα βλέμμα προς το παράθυρο. Πρέπει να είχε πολύ κόσμο, άκουγε παιδικές φωνές και τριγωνάκια. Περίεργο να λένε ακόμα τα καλάντα, είχε σχεδόν νυχτώσει... Προσπάθησε να δει λίγο καλύτερα. Με την άκρη του ματιού του είδε μια παρέα παιδιών να περνάνε το φανάρι. Ασυναίσθητα χαμογέλασε. Όμως, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι του. Το σκούπισε όπως όπως με το ξεχειλωμένο μανίκι της πιτζάμας του, και έστρεψε το βλέμμα του και πάλι προς την κλειστή πια τηλεόραση.

Η Κατερίνα επέστρεψε.

- Έβαλα λίγα μπιφτέκια στον φούρνο, είχε περισσέψει λίγος κιμάς από προχτές, είπε σκουπίζοντας τα χέρια της στην ποδιά που φορούσε. 

- Ωραία. 

-Θέλεις να σου φέρω κάτι; 

-Όχι. 

Η Κατερίνα κάθισε στην πολυθρόνα απέναντι του. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα, ίσως και ένα λεπτό, σιωπής και αμηχανίας. 

- Δε θέλεις να δεις τηλεόραση;

-Όχι. 

Η Κατερίνα πήρε μια βαθιά ανάσα, και αποφάσισε να μιλήσει. 

-Ε,ξέρεις σήμερα μίλησα με τη Μαρούλα.

Ο Χρήστος την κοίταξε αυστηρά.

-Και;

-Δεν θα μπορέσουν να έρθουν σήμερα. Θα πάνε στους συμπέθερους, είπε κομπιάζοντας.

-Μάλιστα. Ούτε φέτος θα έρθουν σε εμάς δηλαδή;

-Α, δε σου είπα. Η μικρή...

- Η μικρή; Τι έγινε;

- Να, έλεγε το ποιήμα της προχτές, ανέβηκε επάνω στην σκηνή, και καμάρωνε σαν το παγώνι! Τη χειροκρότησαν όλοι, δεν έχασε τα λόγια της, ένα σκέρτσο, ένα νάζι, άλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις! Στάσου, μου την έστειλε βίντεο η Μαρούλα να την δεις!

- Δεν θέλω...

-Μην πεισμώνεις τώρα βρε Χρήστο χρονιάρες μέρες, να χαρείς...

-Εγώ πεισμώνω; Να τα πεις στην κόρη σου και στο γαμπρό σου. Εμείς δεν είμαστε οικογένεια τους; Εμείς δεν έχουμε εγγόνι να δούμε; 

-Τα παιδιά δεν προφτάινουν να έρθουν, κατάλαβε τα...

-Καταλαβαίνω πολύ καλά. Και να μην τους δικαιολογείς... Ο Χρήστος άρχισε πάλι να κλαίει, αυτή τη φορά όμως δεν σκούπισε τα δάκρυα του. 

Η Κατερίνα τον πλησίασε και τον αγκάλιασε τρυφερά από τον ώμο.

- Σε παρακαλώ, μην το κάνεις πάλι αυτό. Κάντο για εμένα...

- Άφησε με να χαρείς... Εγώ φταίω... Βασανίζω και εσένα τόσον καιρό, καλύτερα να ήμουνα μόνος μου... Καλά κάθομαι κλεισμένος με την τηλεόραση μου εδώ μέσα...Να μην ενοχλώ κανέναν...

- Τι είναι αυτά που λες; Είναι δυνατόν να σε αφήσω εγώ ποτέ; Πότε το έκανα για το κάνω τώρα; Για πες μου...

- Είμαι ένα βάρος, πώς να θέλουν τα παιδιά να έρθουν; Πώς να θέλει η εγγονή μου να με δει;

- Πάψε επιτέλους...  Και άκουσε με καλά... Αφού αποφάσισα να μείνω μαζί σου και να σε παντρευτώ, τώρα δεν αλλάζει... Έχεις πολλά στραβά, και το πιο στραβό απ'όλα είναι το κεφάλι σου το ξερό... Όμως εγώ αυτό αγάπησα σε εσένα... Και δε θα σε αφήσω ποτέ... Είτε το θέλεις, είτε όχι, θα είμαστε πάντα μαζί, εδώ, κλεισμένοι στο σαλόνι αν το θέλεις... Αλλά θα είμαστε μαζί...Οι δύο μας...

- Δεν είμαστε δύο, είμαστε τρεις...

-Τρεις;

-Εγώ, εσύ και η σκλήρυνση κατά πλάκας...

-Έστω... Δεν το επέλεξες, κανείς δεν το επιλέγει... ΄Ετυχε, τι να κάνουμε; Ξέρω πως σου είναι δύσκολο, μα θα προσαρμοστούμε, θα τη βρούμε την άκρη, θα δεις... Και μην ξαναπείς ότι μου είσαι βάρος, ας κάνουμε υπομονή, ας έχουμε πίστη, και θα πάνε όλα καλά... Θα δεις...

Ο Χρήστος είχε ηρεμήσει, και χωρίς να το καταλάβει, είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά της Κατερίνας, για πρώτη φορά μετά τη διάγνωση του, που τον οδήγησε σε κατάθλιψη.

ΝΤΡΙΝΝΝΝ

Το ζευγάρι κοιτάχτηκε μεταξύ του. 

-Άντε, αυτή τη φορά ας ακούσουμε τα καλάντα, είπε ο Χρήστος.

Η Κατερίνα χαμογέλασε, και έτρεξε να ανοίξει τη πόρτα! Ο Χρήστος είχε κλειστεί τόσο στον εαυτό του, και στο σπίτι, είχε αποξενωθεί και οποιαδήποτε εκδήλωση χαράς τον έκανε νευρικό και απόμακρο.

Η Κατερίνα άνοιξε την πόρτα. Ξαφνικά ένας μικρός σίφουνας μπήκε στο σαλόνι φωνάζοντας

-Παππού, παππού χρόνια πολλά!!!

Ο Χρήστος σήκωσε το βλέμμα του και μην μπορώντας να πιστέψει αυτό που βλέπει έτριψε τα μάτια του.

-Χριστινούλα μου, φώναξε και σήκωσε τα χέρια του!

Η Κατερίνα στεκόταν στην πόρτα στου σαλονιού αγκαλιά με την κόρη της και τον γαμπρό της.

-Είπαμε να σας κάνουμε μια γιορτινή έκπληξη! είπε η Μαρούλα.

Η Κατερίνα κοίταξε με την άκρη του ματιού της τον Χρήστο να παίζει στο καροτσάκι με την εγγονή του. Τον είδε να χαμογελάει και πάλι... Αυτά τα Χριστούγεννα μοιάζαν αλλιώτικα... Μέχρι και το σκοτεινό σαλόνι ξαφνικά γέμισε φως! Μα αυτά τα Χριστούγεννα ήταν όντως αλλιώτικα για την οικογένεια Τσολοπίδου! Και ας φάγανε καμμένα μπιφτέκια για εορταστικό δείπνο!