Οι Καλοί - Hannah Kent

Γειά και χαρά, Χαρά εδώ!

Εχτές ολοκλήρωσα και το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο Οι Καλοί, πάλι σε - εξαιρετική- μετάφραση Μαρίας Αγγελίδου, το οποίο μπορώ να πω πως μου άρεσε ακόμα περισσότερο από τα Έθιμα Ταφής!

Οι Καλοί - Hannah Kent

Aυτή τη φορά η Hannah Kent μας μεταφέρει στην Ιρλανδία του 1825, όπου η Νόρα θρηνεί το θάνατο του συζύγου της, και μένει μόνη να φροντίσει τον εγγονό της Μιχόλ, αφού έχει χάσει και την κόρη της. Ο Μιχόλ όμως δεν είναι το υγιές μωράκι που η ίδια θυμόταν, είναι ένα ''σακάτικο'' μωρό που δεν μιλάει ούτε περπατάει. Η Νόρα δεν το βγάζει ποτέ έξω για να αποφύγει τα σχόλια και τις κακοτοπιές, ενώ αναζητά τη βοήθεια της Μαίρη μιας νεαρής παραδουλέυτρας που πηγαίνει να εργαστεί εκεί. Παρά τις φήμες και τα όσα ακούγονται για τον Μιχόλ η Μαίρησύντομα γίνεται η προστάτιδα του.

Στη ζωή τους θα εμφανιστεί και η Νανς, μια ηλικιωμένη φαφούτα περιπλανώμενη μάγισσα! ΗΝανς λοιπόν, που με τα ματζούνια της θεραπεύει όλες τις νόσους θα προσπαθήσει να σώσει και τον μικρό Μιχόλ. Σύντομα η Νόρα θα πειστεί ότι ο εγγονός της είναι ένα τελώνιο, δηλαδή ένα ξωτικό, και τον πραγματικό της εγγονό τον έχουν απαγάγει Οι Καλοί όπως ονομάζονται τα ξωτικά της περιοχής από τους κατοίκους. Οι τρεις του λοιπόν θα ξεκινήσουν με διάφορα τεχνάσματα να διώξουν το τελώνιο και να φέρουν τον πραγματικό Μιχόλ πίσω στη γιαγιά του. Όμως αυτός ο δρόμος δεν θα έχει επιστροφή...

Η Hannah Kent γράφει ένα ακόμη μυθιστόρημα με έντονα λαογραφικά στοιχεία, και έχοντας κάνει μια μεγάλη έρευνα, αφού και αυτό το βιβλίο είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Μέσα λοιπόν από ένα πραγματικό γεγονός, πλέκει το γαϊτανάκι της σκοτεινής επαρχίας και των δεισιδαιμονιών που είναι στοιχείο της παράδοσης και της κουλτούρας των βόρειων χωρών.

Αν και βαδίζει σε κοινά μονοπάτια με τα Έθιμα Ταφής, και πατάει στο ίδιο στυλ και μοτίβο - επαρχία, προκαταλήψεις- για εμένα ξεχώρισε περισσότερο, και ναι, ίσως είμαι και η μόνη! Η αφήγηση είναι καταιγιστική και αν και εδώ απουσιάζουν οι ανατροπές και οι εκπλήξεις έχει κάτι μαγικό στην πένα της που σε καθηλώνει! 

Σε κάποια σημεία λίγο μετά την αρχή η ιστορία κυλούσε αργά και αναλυτικά, όμως από ένα σημείο και μετά έτρεχε και σε συνέπαιρνε στο ρυθμό και την ιστορία. Προσωπικά το απόλαυσα και μου άρεσε πάρα πολύ, το βρήκα ατμοσφαιρικό, σκοτεινό και εν τέλει σκληρό. Πίσω από μια φαινομενικά ''παράξενη'' ιστορία με ξωτικά, στο τέλος σε προσγειώνει στην πραγματικότητα με πολύ απότομο τρόπο, κάνοντας σε να νιώθεις λύπη για όλους τους πρωταγωνιστές.

Μέσα από την ''επαρχιώτικη'' αυτή ιστορία κρύβεται η αγάπη μιας γυναίκας για το εγγόνι, τον άντρα και το παιδί της. Όμως η αγάπη είναι η ίδια που τυφλώνει, και αναγκάζει τον άνθρωπο να βλέπει όχι τα πράγματα όπως είναι, αλλά όπως θα τον βοηθήσουν να εξηγήσει καλύτερα όσα δεν μπορεί, όσα δεν θέλει να παραδεχτεί, και θα προτιμήσει να κρύψει την αλήθεια στο ψέμα όσο παράλογο και αν μοιάζει, με τόσο θέρμη, που στο τέλος θα το πιστέψει σαν γεγονός.