Το Πλουσιόπαιδο - Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ

Γεια και χαρα, Χαρά εδώ!

Σήμερα θα σας γράψω για μια νουβέλα ενός από τους πλέον κλασικούς συγγραφείς, του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, με τον λιτό τίτλο Το Πλουσιόπαιδο!

Το πλουσιόπαιδο

Η ιστορία αυτή ξεκίνησε να γράφεται το 1924 στο Κάπρι της Ιταλίας, ενώ ολοκληρώθηκε ένα χρόνο μετά στο Παρίσι. Το Πλουσιόπαιδο, περιελήφθη σε μια συλλογή διηγημάτων του συγγραφέα με τίτλο ''Όλοι οι θλιμμένοι νέοι'' (All the Sad Young Men) , που δημοσιεύτηκε το 1926.

Όσοι έχουν διαβάσει Φιτζέραλντ, σίγουρα δε θα διαβάσουν κάτι ''νέο'', ούτε κάτι πρωτότυπο σε ό,τι αφορά τη θεματολογία αλλά και τον πρωταγωνιστή. Ένας ακόμη Γκάτσμπυ - που φυσικά δε θα μου ξέφευγε, διαβάστε εδώ την κριτική μου - , ένα ακόμη ''πλουσιόπαιδο'' που ζει το ''Αμερικάνικο Όνειρο''. Ένας ακόμη ήρωας που ανήκει στην αστική αριστοκρατία κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Ένας ακόμη μάταιος άνθρωπος!

Μπορεί η ιστορία αυτή να έχει διαβαστεί ξανά, όμως αυτή τη φορά, σε μόλις 86 σελίδες, ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ κατορθώνει να μας μεταφέρει όχι μόνο στον κόσμο και τις συνήθειες που έχει ένα Πλουσιόπαιδο - Άνσον το όνομά του- αλλά και σε όσα κρύβονται πίσω από την φαινομενική ευτυχία του. Ένας ήρωας ''βαρύς'', με αίγλη, που βρίσκει παρηγορία στο ποτό, και που στο πρόσωπό του συναντούμε και πολλά στοιχεία του συγγραφέα φυσικά. Ένας ήρωας ανίκανος να αγαπήσει πραγματικά, αλαζόνας και εν μέρει μισογύνης. Παρόλη τη φήμη και το χρήμα που τον περιτρυγιρίζει στο τέλος γνωρίζει την ματαιότητα, τη μοναξιά, και την - προσωπική -  απογοήτευση. 

Το Πλουσιόπαιδο, είναι μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που μελέτησε σε βάθος ο Φιτζέραλντ σε όλο του το λογοτεχνικό έργο, τόσο παραστατικά, ίσως επειδή άνηκε και αυτός σε αυτήν. Μας μεταφέρει με απόλυτη ειλικρίνια στην ψυχοσύνθεση των ηρώων, ξεγυμνώνοντας όλες τους τις πτυχές, χωρίς να τους κρίνει, να τους δικαιολογεί αλλά και χωρίς να τους ''λυπάται''. Αυτό εξάλλου, είναι κάτι που το αφήνει σε εμάς!